Tuesday, June 21, 2011

ஓய்வறியாப் போராட்டம்

“எத்தனை வருஷம்தான் இப்படி ஓடிக்கிட்டே இருப்பீங்க? கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்துக்குங்க” என்று அவர்கள் சொன்னார்கள். ஆனால் அவர் கேட்கவில்லை. இதைப் போன்ற கோரிக்கைகளை உரிய காலத்தில் யார்தான் கேட்கிறார்கள்? பிள்ளைகள் வளர்ந்து பெரியவர்களாகி வேலைக்குப் போய் நன்றாக சம்பாதிக்க ஆரம்பிக்கிறார்கள்; அதன் பிறகும் வயதான காலத்தில் வேலைக்குப் போகும் அப்பாக்களும் அம்மாக்களும் இருக்கிறார்கள். பொது சேவைக்காக வாழ்நாள் முழுவதும் பாடுபடும் ஒருவரை குறிப்பிட்ட வயதுக்குப் பிறகு ஒதுங்கி ஓய்வெடுக்கச் சொல்கிறார்கள். அவர் அந்த வார்த்தைகளைக் காதிலேயே போட்டுக் கொள்வதில்லை. அதைப் போலவே நியாயத்துக்காக போராடுபவர்களிலும் சிலர் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் அநியாயங்களை அம்பலப்படுத்துவதை எந்த வயதிலும் நிறுத்துவதில்லை!

அப்படிப்பட்ட மனிதர்களில் ஒருவர் ஜோதிர்மாய் தேய். மும்பையில் இருந்து வெளிவரும் ‘மிட்-டே’ என்ற ஆங்கில நாளிதழில் புலனாய்வுப் பிரிவுக்கு அவர் ஆசிரியராக இருந்தார். அவர் கடந்த ஜூன் 11-ம் நாள் காலையில் அடையாளம் தெரியாத நபர்களால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார். புலனாய்வுப் பிரிவு என்றவுடன் நீங்கள் கற்பனையைக் கன்னாபின்னாவென்று அலைய விட்டு விடாதீர்கள். அரைகுறையாகக் கிடைத்த தகவலை வைத்து சம்பந்தப்பட்டவர்களை மிரட்டிப் பணம் பறிக்கும் ‘புலனாய்வு பத்திரிகையாளர்’ அல்ல அவர்! நிழல் உலக தாதாக்களும் குற்றச் செயல்களில் ஈடுபடுபவர்களும் எல்லாத் துறைகளிலும் எப்படி ஊடுருவி நிற்கிறார்கள் என்பதைத் தொடர்ந்து அவர் அம்பலப்படுத்தி வந்தார். அவரைத் தான் நண்பர்கள் ஓய்வெடுக்கச் சொன்னார்கள். அவர் கேட்கவில்லை. இப்போது எதிரிகள் அவருக்கு ‘நிரந்தர ஓய்வைக்’ கொடுத்திருக்கிறார்கள்!

ஹிந்துஸ்தான் டைம்ஸ் என்ற ஆங்கில நாளிதழின் மும்பை பதிப்பு 2005-ல் வெளியிடப்பட்டது. முதல் நாள் வெளியான பத்திரிகை கடைகளுக்கு வந்த சில நிமிடங்களில் விற்றுத் தீர்ந்தது. அதோடு அந்த நாளுக்கும் அந்த வாரத்துக்குமான செய்தியை அது கொடுத்தது. நடிகை ஐஸ்வர்யா ராயுடன் நடிகர் சல்மான்கான் பேசிய டேப்பின் உரையாடலை அது வெளியிட்டது. நிழல் உலக தாதாக்களுடன் சல்மான் கானுக்கு இருந்த தொடர்பு, பாலிவுட் வட்டாரத்தில் தாதாக்களின் செல்வாக்கு போன்றவை அம்பலமாயின. அந்த செய்தியை வெளியிட்டவர் ஜோதிர்மாய் தேய்.

கடத்தல், போதை மருந்து, சூதாட்டம் போன்ற தொழில்களுடன் மட்டுமே நிழல் உலக தாதாக்களை 1970 களிலும் எண்பதுகளிலும் நாம் பார்க்க முடியும். ஆனால் தொண்ணூறுகளுக்குப் பிறகு அவர்கள் கை வைக்காத துறையே இல்லை என்றாகிவிட்டது. சினிமா, வட்டி, ரியல் எஸ்டேட், மணல் கொள்ளை என்று நாம் அன்றாடம் எதிர்கொள்ளும் பல துறைகளில் அவர்களுடைய செல்வாக்கு அதிகரித்து விட்டது. அரசியலில் இறங்கி சட்டமன்ற உறுப்பினர்களாகவும் சில மாபியா கும்பல் தலைவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு விட்டார்கள்.

இதற்கு என்ன பொருள்? நாம் நேரடியாக நம்முடைய பைகளில் இருந்து பணத்தை எடுத்து அவர்களுடைய கஜானாவை நிரப்பிக் கொண்டிருக்கிறோம். அவர்களுக்கு தொழிலதிபர்கள் என்ற முகம் கிடைக்கிறது. அவர்களுடைய சாயம் வெளுக்கத் தொடங்கினால், அதை அவர்களால் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. அதற்குக் காரணமாக இருப்பவர்களைக் கொன்று போடுகிறார்கள்; அதன் மூலம் மற்றவர்களையும் வாய் மூடி மௌனியாக இருக்கும்படி அச்சுறுத்துகிறார்கள். இந்த நிலைமைகளை சரியான முறையில் புலனாய்வு செய்து தேய் கட்டுரைகளை எழுதி வந்தார்!

கடந்த மே 27-ம் தேதி டெல்லி உயர்நீதிமன்ற வளாகத்தில் ஒரு குண்டு வெடித்தது உங்களுக்கு நினைவிருக்கலாம். அந்த செய்தியின் அடிப்படையில் தேய் மும்பையில் இருக்கும் நீதிமன்றங்களுக்கு நேரில் சென்றார்; ஆய்வுகளை நடத்தினார்; பயங்கரவாத தாக்குதல்களை எதிர்கொள்ள நீதிமன்றங்கள் தயார்நிலையில் இல்லை என்று செய்தி வெளியிட்டார்; பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளில் உள்ள குறைகளை வெட்டு ஒண்ணு துண்டு ரெண்டு என்று போட்டுடைத்தார்.

மும்பையில் புராதனப் பெருமை கொண்ட ஒரு கட்டிடத்தை இடித்து விட்டு, பத்து தளங்களைக் கொண்ட ஒரு வணிக வளாகம் கட்டப் போகிறார்கள். இந்த வளாகத்தில் இருந்து தாக்கப்படும் தூரத்தில் தான் மும்பை காவல்துறைத் தலைவர் அலுவலகம் இருக்கிறது. இந்த அபாயத்தைக் கருத்தில் கொள்ளாமல் புதிய வளாகப் பணிகள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன என்ற உண்மையை கடந்த மே 18-ம் தேதி வெளிப்படுத்தினார். மே 16-ம் நாள் வேறொரு பரபரப்பான செய்தியை அவர் கொண்டு வந்தார். மும்பை நகரத்தில் பத்தாயிரம் கோடி ரூபாய் மதிப்பில் பெட்ரோல், டீசல் மோசடி நடக்கிறது என்பது அந்த முதல் பக்க கட்டுரையின் சாரம்.

கடந்த மே மாதம் 10-ம் தேதி அவர் இன்னொரு முக்கியமான நபரைத் தொட்டார். ஒசாமா பின்லேடன் அமெரிக்காவால் பாகிஸ்தானில் கொல்லப்பட்டதைத் தொடர்ந்து, தாவூத் இப்ராஹிமுக்கு பாகிஸ்தான் அரசு பாதுகாப்பை பலப்படுத்தி இருக்கிறது என்று ஒரு செய்தியை வெளியிட்டார். மே 19-ம் நாள், தாவூதின் தம்பி இக்பால் காஸ்கர் மீது நடந்த கொலை முயற்சி, தாவூத் இப்ராஹிமை மறைவிடத்தில் இருந்து வெளிவரச் செய்வதற்கான தூண்டில் என்ற ரீதியில் ஒரு கட்டுரையை அவர் எழுதினார். இப்படித் தொடர்ந்து பல செய்திகளை கடந்த ஒரு மாதத்தில் மட்டும் அவர் வெளியிட்டுக் கொண்டிருந்ததால், அவருக்கு அச்சுறுத்தல்கள் இருந்திருக்கலாம்.

மற்ற துறையில் இருக்கும் ஒருவருக்கு அச்சுறுத்தல் இருந்தால், அவர் போய் காவல்துறையில் பாதுகாப்பு கேட்க முடியும். அரசியல்வாதிகள், அதிகாரிகள், கிரிமினல்கள், மாஃபியாக்கள் ஆகியோருக்குள் இருக்கும் கூட்டணியை அம்பலப்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் ஒரு பத்திரிகையாளன் என்ன செய்ய முடியும்? போலீஸ் பாதுகாப்பு கேட்க முடியுமா? கேட்டு அவர்கள் பாதுகாப்புக் கொடுத்து விட்டால், அவனால் வேலை செய்ய முடியுமா? அவனுக்குத் தகவல் கொடுக்கும் ‘சோர்ஸ்’களை அவன் போலீஸ் துணையுடன் போய் சந்திக்க முடியுமா? இந்த நிலை அயோக்கியர்களுக்கு சாதகமாக இருக்கிறது. ஒரு சில நாட்கள் ஒருவரைத் தொடர்ந்து கண்காணித்து விட்டு, ஒரு நாள் அவர்களால் ‘போட்டுத் தள்ள’ முடிகிறது.

பிறகு இந்த மாதிரி பத்திரிகையாளர்களுக்கும் சமூக ஆர்வலர்களுக்கும் என்ன பாதுகாப்பு நம் சமூகத்தில் இருக்கிறது? பாதுகாப்பாவது புடலங்காயாவது! இந்தியாவில் இதழாளர்கள் மீது நடத்தப்படும் தாக்குதல்கள் அதிகரித்துக் கொண்டே வருகின்றன என்பதே செய்தி. முன்பெல்லாம் இந்த மாதிரியான தாக்குதல்கள் ஜம்மு காஷ்மீரிலோ அஸ்ஸாமிலோ, பஞ்சாபிலோ அல்லது மாவோயிஸ்ட் செல்வாக்கு இருக்கும் மாநிலங்களிலோ மட்டும் இருப்பதாக ஒரு கருத்து நிலவியது. ஆனால் இப்போது அப்படி இல்லை. நாட்டின் எந்த மூலையில் வேண்டும் என்றாலும் கிரிமினல்களால் எதுவும் செய்ய முடியும் என்ற நிலையே இருக்கிறது.

அப்படி என்றால் அரசு எதுவுமே செய்வதில்லையா? அரசு ஏதாவது செய்யாமல் இருக்குமா? “பத்திரிகையாளர்களைத் தாக்கியவர்கள் பிணையில் வெளி வர முடியாத குற்றத்தைச் செய்தவர்களாகிறார்கள்” என்று ஒரு சட்டத்தை மகாராஷ்டிர அரசு கொண்டு வரப் போகிறது. ஏற்கெனவே, டாக்டர்களைத் தாக்குபவர்களுக்கு பிணை கிடையாது என்று அங்கு சட்டம் இருக்கிறது. இப்போது பத்திரிகையாளர்கள்! சில வாரங்களில் வழக்கறிஞர்கள்! அடுத்த சில மாதங்களில் ஆசிரியர்கள்! அடப்பாவமே! தலைவலி, காய்ச்சல் எல்லாவற்றுக்கும் புதுசு புதுசா சட்டம் கொண்டு வர்ற அரசாங்கத்தை ‘இன்னுமா இந்த ஊரு நம்பிக்கிட்டு இருக்கு’?

குமுதம் ரிப்போர்ட்டர் 26.06.11

என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்?

முதலமைச்சர் ஜெயலலிதா டெல்லி சென்றிருக்கிறார். மூன்றாவது முறையாக தமிழக முதலமைச்சராக அவர் பொறுப்பேற்ற பிறகு அவர் இப்போதுதான் முதல் முறையாக டெல்லி போயிருக்கிறார். “பிரதமர் மன்மோகன்சிங்கையும் திட்டக் குழு துணைத் தலைவர் மான்டெக்சிங் அலுவாலியாவையும் அவர் சந்தித்து தமிழக அரசுக்கு கூடுதல் நிதி கோருவார்” என்பது நமக்குக் கிடைக்கும் செய்தி. அதை மீறிய அரசியல் முக்கியத்துவம் இந்த பயணத்தில் இருக்கும் என்று தோன்றவில்லை. ஏனென்றால் ஜெயலலிதாவும் சோனியாவும் சந்திப்பது மட்டுமே அரசியல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த சந்திப்பாக இருக்க முடியும். தமிழக தேர்தல் முடிவுகளுக்குப் பிறகு காங்கிரஸ் தலைவர் சோனியா காந்தி ஜெயலலிதாவுக்கு தொலைபேசியில் வாழ்த்துத் தெரிவித்தார். அதன் தொடர்ச்சியாக ஜெயலலிதா சோனியா காந்தியை டெல்லியில் சந்திக்கலாம் என்ற எதிர்பார்ப்பும் ஊகங்களும் அதிகரிக்கத் தொடங்கின.

காங்கிரசுடன் கூட்டணி தொடரும் என்று திமுக உயர்நிலைக் குழு கூட்டம் தீர்மானம் நிறைவேற்றி இருக்கிறது. இந்தச் சூழலில், சோனியா காந்தி ஜெயலலிதாவை டெல்லியில் சந்தித்துப் பேசினார் என்றால் அது திமுகவுக்கு அதிர்ச்சியையும் அதிருப்தியையும் கொடுக்கும் என்று ஊடகங்கள் செய்தி வெளியிட்டன. ஆனால் அப்படி எதுவும் நடப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை. சோனியா காந்தி டெல்லியில் இல்லை. அவர் வெளிநாடுகளில் பயணம் மேற்கொண்டிருக்கிறார். அதனால் தமிழ்நாடு முதலமைச்சராக பொறுப்பேற்ற பிறகு டெல்லிக்கு முதல்முறையாக வரும் ஜெயலலிதாவை சோனியா காந்தி சந்திப்பதற்கு வழியில்லை. அதனால் திமுக கவலைப்படத் தேவையில்லை.

டெல்லி வந்து சேர்ந்த பிறகு ஜெயலலிதாவை மூன்று அரசியல் பிரமுகர்கள் தமிழ்நாடு இல்லத்தில் சந்தித்து இருக்கிறார்கள். டெல்லி முதலமைச்சர் ஷீலா தீட்சித் அவர்களில் ஒருவர். காங்கிரஸ் கட்சியைச் சேர்ந்த அவர் ஜெயலலிதாவை சந்தித்ததில் எந்தவித அரசியல் முக்கியத்துவமும் இல்லை என்று ஒரு செய்தி சொல்கிறது. “உங்களை எப்போது வந்து நான் பார்க்கலாம்?” என்று ஜெயலலிதா கேட்டதாகவும் அதற்கு ஷீலா தீட்சித் “நானே வந்து உங்களை சந்திக்கிறேன்” என்று சொல்லி நேரில் வந்ததாகவும் சொல்லப்படுகிறது. காங்கிரஸ் கட்சித் தலைமையிடம் இருந்து எந்த விதமான செய்தியையும் எடுத்துச் சென்றிருக்கும் வாய்ப்பு இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. சந்திப்பு முடிந்து வெளியில் வந்த ஷீலா தீட்சித் செய்தியாளர்களிடம் எதையும் பகிர்ந்து கொள்ளவில்லை.

ஷீலா தீட்சித்தைத் தொடர்ந்து, பாரதிய ஜனதா கட்சியின் பொதுச் செயலாளர் ரவிசங்கர் பிரசாத் ஜெயலலிதாவை சந்தித்தார். “இந்த சந்திப்பு மரியாதை நிமித்தம் நடந்த சந்திப்பு. தேர்தல் வெற்றிக்காக நான் ஜெயலலிதாவுக்கு தொலைபேசியில் வாழ்த்துச் சொன்னேன். அப்போது அவர் நன்றி சொல்லிவிட்டு, டெல்லி வரும்போது நேரில் சந்திக்கலாம் என்று கூறினார். இப்போது அவர் டெல்லி வந்திருக்கிறார். நாங்கள் சந்தித்துப் பேசினோம்” என்று அவர் செய்தியாளர்களிடம் சொல்லி இருக்கிறார்.

இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் டி.ராஜாவும் தமிழ்நாடு இல்லத்தில் ஜெயலலிதாவை சந்தித்துப் பேசி இருக்கிறார். தமிழ்நாடு சட்ட மன்றத் தேர்தலில் ஜெயலலிதாவுடன் கூட்டணியில் இருந்த கட்சி இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி என்பதால் இந்த சந்திப்பில் ஆச்சர்யம் எதுவும் இல்லை என்று சிலர் கருதக் கூடும். “நாங்கள் அரசியல் பேசவில்லை. தமிழ்நாட்டைப் பாதிக்கும் மின்வெட்டு, நிதி நெருக்கடி போன்ற பிரச்னைகளையும் மாநிலத்தின் தேவைகளையும் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தோம்” என்று ராஜா செய்தியாளர்களிடம் சொன்னார்.

காங்கிரஸ் கட்சியைச் சேர்ந்த முதலமைச்சர் ஷீலா தீட்சித், பாரதிய ஜனதாவின் ரவி சங்கர் பிரசாத், இடதுசாரித் தலைவர்களில் ஒருவரான டி.ராஜா என்று மூன்று அணிகளின் தலைவர்களையும் ஜெயலலிதா சந்தித்துப் பேசி இருக்கிறார். அதாவது தேசிய அளவில் இருக்கக் கூடிய எந்த அணியிலும் இணைத்துக் கொள்ள ஜெயலலிதா விரும்பவில்லை. எல்லாத் தரப்பிலும் திமுகவுக்கு எதிரான பிரசாரத்தை முன்னெடுத்துப் போய் திமுகவை தேசிய அரசியலில் தனிமைப்படுத்த அவர் முயல்கிறார். அடுத்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலுக்கு முன்னதாக அவசரமாக எந்த முடிவும் எடுக்கத் தேவையில்லை என்று அவர் கருதக் கூடும்!

பிரதமர் மன்மோகன்சிங்கையும் மான்டெக்சிங் அலுவாலியாவையும் ஜெயலலிதா சந்திப்பதும் மாநிலத்துக்கு உதவிகள் கோருவதும் நிர்வாக ரீதியான நடவடிக்கைகள். கனிமொழி கைது உள்ளிட்ட பல பிரச்னைகளால் ஏற்கனவே நெருக்கடிக்குள்ளாகி இருக்கும் காங்கிரஸ் – திமுக கூட்டணி உறவில் இந்த நிர்வாக நடவடிக்கை பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்த முடியாது. காங்கிரஸ் கட்சிக்கும் திமுகவுக்கும் இருக்கும் உறவு ஏற்கனவே நெருக்கடிக்கு உள்ளாகி இருக்கிறது என்று சொல்வதை கருணாநிதி ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டார். உயர்நிலைக் குழுக் கூட்டம் முடிந்தபின் நடந்த செய்தியாளர் சந்திப்பில் மட்டுமல்ல, கடந்த 13-ம் தேதி திங்கட்கிழமை வெளியிட்ட அறிக்கையிலும் அவர் ஒரே புகாரை மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்துகிறார். அதாவது காங்கிரஸ் கட்சியுடனான திமுகவின் கூட்டணி உறவை உடைப்பதற்கு பத்திரிகைகள் முயற்சி செய்கின்றன என்பதுதான் அந்தக் குற்றச்சாட்டு!

டெல்லியில் ஜெயலலிதா இருக்கும்போதே இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பொதுச்செயலர் ஏ.பி.பரதன் ஒரு கோரிக்கையை முன்வைக்கிறார். 2ஜி அலைக்கற்றை ஒதுக்கீடு மற்றும் வேறு சர்ச்சைகள் காரணமாக மத்திய அமைச்சர் தயாநிதி மாறன் பதவி விலக வேண்டும் என்று பரதன் கேட்டிருக்கிறார். பாரதிய ஜனதாவின் சார்பிலும் யாராவது இந்தக் கோரிக்கையை வலியுறுத்தக் கூடும். காங்கிரஸ் கட்சியுடனான திமுகவின் உறவில் அடுத்தடுத்து நெருக்கடிகளை உருவாக்கும் செயல்களைச் செய்யச் சொல்லி அரசியல் கட்சிகளிடம் இருந்து கோரிக்கைகள் எழும் வாய்ப்பை மறுப்பதற்கில்லை.

இந்த வேலையைச் செய்வதில் அந்தக் கட்சிகளுக்கு என்ன பலன்? அந்தக் கட்சிகளின் அரசியல் எதிரியாக இருக்கக் கூடிய காங்கிரஸ் கட்சிக்கு அழுத்தம் கொடுக்க முடிகிறது. தேசிய அளவில் இருக்கக் கூடிய மூன்று தரப்புகளிலும் திமுக அரசின் முறைகேடுகளையும் எடுத்துச் சொல்வது என்று அதிமுக முடிவு செய்திருக்கலாம். ஏற்கனவே 2ஜி அலைக்கற்றை ஒதுக்கீட்டில் திமுகவினர் ‘கறை படிந்த’ பிம்பத்தோடு இருப்பதை தேசிய அரசியல் அரங்கம் அறிந்து வைத்திருக்கிறது. இந்த நிலையில், இடதுசாரிகளும் பாஜகவும் திமுகவுக்கு எதிராக எது செய்தாலும் அது ஜெயலலிதாவின் அரசியலுக்கு சாதகமானதாகவே இருக்கும்.

ஜெயலலிதாவின் பதவியேற்பு விழாவில் நரேந்திர மோடியும் டி.ராஜாவும் அடுத்தடுத்து உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்த காட்சி ஏனோ இந்த இடத்தில் நினைவுக்கு வருகிறது.
ஜெயலலிதாவின் டெல்லி பயணம் வேறு என்ன சாதிக்கும்? தமிழக சட்டமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானங்களுக்கு தேசிய கட்சிகளிடம் ஜெயலலிதா அரசியல் ஆதரவு கோருகிறாரா என்பது தெரியவில்லை. இலங்கைக்கு பொருளாதாரத் தடை, கச்சத்தீவு மீட்பு, தமிழக மீனவர்களின் பாதுகாப்பு போன்ற விஷயங்களில் தீர்மானம், கடிதம் போன்ற காகிதப் பணிகள் தவிர, ஜெயலலிதா என்ன செய்யப் போகிறார் என்பதை அறிந்து கொள்ள தமிழக மக்கள் ஆவலாக இருக்கிறார்கள்!

குமுதம் ரிப்போர்ட்டர் 23.06.11

Tuesday, June 14, 2011

உறவுகள் தொடர்கதை!

மிகவும் பரபரப்பாக எதிர்பார்க்கப்பட்ட திமுக உயர்நிலைக் குழுக் கூட்டம் வெள்ளிக்கிழமை மாலை இனிதே நடந்து முடிந்தது. தேசிய ஊடகங்கள் எதிர்பார்த்த எந்த அதிரடி முடிவையும் திமுக எடுக்கவில்லை. கனிமொழியின் ஜாமீன் மனுவை டெல்லி உயர்நீதிமன்றம் நிராகரித்த பிறகு இரண்டு நாட்களில் தி.மு.கவின் உயர்நிலைக் குழு கூடியது. கூட்டத்துக்கு முன்னதாக, அந்தக் கூட்டத்தில் சில முக்கிய முடிவுகள் எடுக்கப்படலாம் என்ற எதிர்பார்ப்பை ஊடகங்கள் உருவாக்கின. ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி அமைச்சரவையில் இப்போது இருப்பதைப் போல திமுக தொடருமா என்ற கேள்வி எழுப்பப்பட்டது. அமைச்சரவையில் இருந்து அமைச்சர்களை விலக்கிக் கொண்டு ஆட்சிக்கு வெளியில் இருந்து ஆதரவு கொடுக்கலாம் என்று ஊகங்கள் கிளப்பி விடப்பட்டன. மிகவும் இக்கட்டான இந்த சூழலில் எந்த உதவியும் செய்யாத காங்கிரஸ் தலைமையிலான கூட்டணியில் இருந்தும் ஆட்சியில் இருந்தும் திமுக விலகிக் கொள்ளும் என்ற ‘செய்தியும்’ ஊடகங்களில் விதைக்கப்பட்டன.

சில செய்தித்தாள்களிலும் சில ஆங்கில செய்தி ஊடகங்களிலும் இதுபோன்ற பரபரப்பான செய்திகளைப் பார்க்கும்போது ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது. ஒரு சாதாரணமான கூட்டத்தை எப்படிப் பரபரப்புக்குள்ளாக்குகிறார்கள் இவர்கள் என்று சில சமயங்களில் எரிச்சல் கூட எழுகிறது. நடந்து முடிந்த தமிழ்நாடு சட்டமன்றத் தேர்தலில் திமுக கூட்டணி மிகப் பெரிய தோல்வியைத் தழுவியது. ஆட்சிக்கு வந்த ஜெயலலிதா, திமுக அரசின் சில திட்டங்களை ரத்து செய்தார். அரசாங்கத்தின் அந்த செயல் நியாயமா இல்லையா என்பதைப் பற்றி விவாதிப்பது இங்கு நோக்கம் இல்லை என்பதால் அதை அப்படியே விட்டு விடலாம்.

சட்டமன்றத்தில் எதிர்க்கட்சி அந்தஸ்தைக் கூட இழந்த நிலையில் ஜெயலலிதா அரசின் நடவடிக்கைகளை எதிர்த்து திமுக என்ன செய்ய முடியும்? தோல்வியில் துவண்டு கிடக்கும் தொண்டர்களைத் திரட்ட வேண்டும். அதற்கு அடித்தளமாக கட்சிக் கூட்டம் நடத்தித் தீர்மானம் நிறைவேற்ற வேண்டும். அதைத் தான் திமுக செய்திருக்கிறது. அதற்குள் ஊடகங்கள் மத்திய ஆட்சியில் இருந்து திமுக விலகுமா என்ற கேள்வியை எழுப்பி பரபரப்பு ஊட்டி விட்டன!

அப்படி என்றால் ஊடகங்கள் எந்தவித முகாந்திரமும் இல்லாமல் இப்படிப்பட்ட கதைகளை அவிழ்த்து விடுகின்றன என்று சொல்ல முடியுமா? ‘கூடாநட்பு கேடாய் முடியும்’ என்று பிறந்த நாள் செய்தியாக திமுக தலைவர் கருணாநிதி தொண்டர்களுக்கு அறிவுறுத்தவில்லையா? அவர் கூடா நட்பு என்று திராவிடர் கழகத் தலைவர் வீரமணியையா குறிப்பிட்டார்? அல்லது பாட்டாளி மக்கள் கட்சி நிறுவனர் டாக்டர் ராமதாஸைச் சொன்னாரா? அல்லது கட்சிக்குள் தொண்டர்கள் வேறுவிதமான சிந்தனையில் இருப்பது தெரிந்தும் திமுகவுடன் கூட்டணி தொடரும் என்று ‘விசுவாசமாக’ இருந்த திருமாவளவனைக் குறிப்பிட்டாரா? நிச்சயமாக இருக்க முடியாது. குடும்பத்தில் ஒரு நெருக்கடி ஏற்பட்டிருக்கும் நிலையில் காங்கிரஸ் கட்சி கண்டு கொள்ளாமல் இருக்கிறதே என்ற ஆதங்கத்தில் வந்த அரசியல் செய்தியாகத் தான் அதைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

திமுகவின் உயர்நிலைக் குழுக் கூட்டம் நடப்பதற்கு ஒரு நாள் முன்னதாக கி.வீரமணி என்ன சொன்னார் என்பதை நினைத்துப் பாருங்கள். திமுகவின் தேர்தல் தோல்விக்கு காங்கிரஸ் கட்சியே காரணம் என்று அவர் அறிவித்தார். காங்கிரஸ் தலைமையிலான மத்திய அரசின் பல்வேறு செயல்களுக்குப் பழியேற்க வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டதால்தான் தேர்தலில் திமுக மிகப் பெரிய தோல்வியைச் சந்திக்க நேரிட்டது என்று அவர் உறுதியாக சொன்னார். எந்தவிதமான கருத்து மக்கள் மத்தியில் பரப்பப்பட வேண்டும் என்று கருணாநிதி நினைக்கிறாரோ, அந்தக் கருத்தை ஊடகங்களில் எதிரொலிப்பதே சிலருடைய அரசியல் பணி! அதனால் வீரமணியின் கருத்தை அடிப்படையாக வைத்துக் கொண்டு திமுகவுக்கு காங்கிரஸ் மீது மனக்கசப்பு இருக்கிறது என்று ஊடகங்கள் நிறுவ முயன்றிருக்கலாம்!

திமுகவுக்கும் காங்கிரசுக்கும் எந்தவிதமான கசப்பும் இல்லையா? இரு கட்சிகளுக்கும் இடையில் ஊடகங்கள்தான் சிண்டு முடிகின்றனவா? அப்படி நாம் நம்ப வேண்டும் என்று இரு கட்சிகளும் விரும்புகின்றன. ஆனால் நடக்கும் நிகழ்ச்சிகள் அந்தக் கட்சித் தலைவர்களுக்குள் இருக்கும் இடைவெளியை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகின்றன. இப்போது கூடாநட்பு என்று தமிழில் கருணாநிதி சொன்னதற்கு காங்கிரஸ் பிரமுகர் ஈ.வி.கே.எஸ். இளங்கோவன், ‘இதைத் தான் நான் சில வாரங்களுக்கு முன்னால் சகவாச தோஷம் என்று சொன்னேன்’ என்று சொல்லி சண்டைக்குத் தயாராகிறார். காங்கிரஸ் கட்சியின் ‘சந்தேஷ்’ என்ற இதழ் தேர்தல் தோல்விக்கு திமுக தான் காரணம் என்று சொல்கிறது. “2ஜி அலைக்கற்றை ஒதுக்கீட்டு ஊழல் காரணமாகவே தமிழகத்திலும் புதுவையிலும் காங்கிரஸ் தோற்றுப் போனது” என்று சந்தேஷ் பத்திரிகையில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. கூட்டணிக் கட்சியின் தவறுகளால் தங்களுடைய வாக்கு வங்கியை காங்கிரஸ் இழந்துவிடக் கூடாது என்பதால் தமிழகக் கொள்கையை மறுஆய்வு செய்ய வேண்டியது அவசியம் என்று அதில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது.

“வெற்றி கிடைத்தால் அதன் பெருமையைக் கொண்டாட பலர் முன்வருவார்கள். தோல்வியடையும்போது பொறுப்பை பகிர்ந்து கொள்ள யாரும் வரமாட்டார்கள்” என்று சொல்வார்கள். அப்படித்தான் இந்த விஷயத்திலும் நடக்கிறது. திமுக சார்பாக வீரமணியும் காங்கிரஸ் சார்பாக ‘சந்தேஷ்’ பத்திரிகையும் ‘கூட்டணியால் தோல்வி அடைந்தோம்’ என்று ஒருவருக்கு ஒருவர் குற்றம் சாட்டுகிறார்கள். ஆனால் உயர்நிலைக் குழுக் கூட்டம் முடிந்தபின் செய்தியாளர்களைச் சந்தித்த கருணாநிதி, எல்லாம் சுமுகமாக இருப்பதாக நம்மை நம்பச் சொல்கிறார். “சில சுயநலவாதிகள், சில பொறாமைக்காரர்கள் ஸ்பெக்ட்ரம் பிரச்னையை பூதாகாரமாக ஊதிவிட்ட காரணத்தால், அதை வைத்துக் கொண்டு அந்தப் பத்திரிகையில் அப்படி எழுதி இருப்பார்கள்” என்று சமாளிக்கிறார். “ திமுகவின் தோல்விக்கு ஒரு சில ‘பார்ப்பனர்களின்’ முயற்சியே முக்கிய காரணம்” என்று அடுத்த அம்பை ஏவுகிறார்!

“காங்கிரஸ் கட்சியுடன் கூட்டணியில் எந்த சிக்கலும் இல்லை என்று நிச்சயமாகச் சொல்வேன். காங்கிரஸ் கட்சியுடன் எப்படியாவது விரோதத்தை உண்டாக்க வேண்டும், எங்களைப் பிரிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தோடு, திட்டமிட்டு முடிவு செய்து ஒரு சிலர் இங்கே வந்து கேள்வியைக் கேட்கிறீர்கள்” என்று ஊடகங்கள் மீது பழியைத் திருப்புகிறார். கூடாநட்பு என்று சொன்னது ‘உங்களில் ஒரு சிலரோடு எனக்கு இருக்கும் நட்பாக’ இருக்கலாம் என்று லாவகமாக அடித்து ஆடுகிறார். தொலைக்காட்சிக்கு வர்த்தகரீதியாக கடன் வாங்கியதையும் அலைக்கற்றை ஒதுக்கீட்டையும் முடிச்சுப் போட்டு கனிமொழியைக் கைது செய்த சிபிஐ அமைப்பை திமுக கண்டித்திருக்கிறது. மத்திய அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும் சிபிஐயைக் கண்டிப்பது மத்திய அரசை எதிர்த்த கண்டனம்தானே என்று கேட்டால், நீங்கள் விருப்பப்படி எழுதிக் கொள்ளுங்கள் என்று பதில் சொல்வார்!

மத்திய அரசில் இருந்து ஆ.ராசா கட்டாய ராஜினாமா, கலைஞர் டி.வி.ரெய்டு, தயாளு அம்மாள், கனிமொழி விசாரணை, கனிமொழி கைது, அடுத்து தயாநிதி மாறனைச் சுற்றும் சர்ச்சைகள் என்று அடுக்கடுக்காக தாக்குதல்கள் நடக்கின்றன. ஆனால் “இதனால் எல்லாம் திமுகவுடனான எங்கள் உறவு பாதிக்கப்படாது” என்று காங்கிரஸ் சொல்கிறது. அதையே திமுக வழிமொழிகிறது.

இதைப் பார்க்கும்போது வடிவேலுவின் “எவ்வளவு அடிச்சாலும் தாங்குறானே, இவன் ரொம்ப நல்லவன் போல இருக்கு” என்ற காமெடி காட்சியே நினைவுக்கு வருகிறது!

நன்றி: குமுதம் ரிப்போர்ட்டர்

Monday, June 13, 2011

நடுநிசி நாய்கள்

“என் வாழ்க்கையில் இதுவரை இப்படி ஒரு வன்முறையை நான் பார்த்ததே இல்லை” என்று பாபா ராம்தேவ் சொல்லி இருக்கிறார். அப்படி என்ன வன்முறை அங்கே நடந்தது? வெளிநாடுகளில் பதுக்கப்பட்டிருக்கும் இந்திய கருப்புப் பணத்தை தேசிய சொத்தாக அறிவிக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை வலியுறுத்தி அவர் சாகும்வரை டெல்லி ராம்லீலா மைதானத்தில் உண்ணாவிரதம் இருக்கப் போவதாக அறிவித்திருந்தார். ஆனால், அரசாங்கத்துடன் பேசிய போது அங்கே அவர் யோகா வகுப்பு எடுக்க இருப்பதாகவும், ஜூன் 4-ம் நாள், சனிக்கிழமை ஆறு மணியுடன் அந்த வகுப்பை முடித்துக் கொண்டு எல்லோரும் கலைந்து விடுவதாகவும் மத்திய அரசுக்கு அவர் வாக்குறுதி அளித்ததாகத் தெரிகிறது. ஆனால் அவர் அப்படிச் செய்யவில்லை.

வெளிநாடுகளில் பதுக்கப்பட்டிருக்கும் இந்திய கருப்புப் பணத்தை வெளியில் கொண்டு வந்து தேசிய சொத்தாக அறிவிக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை வலியுறுத்தி அங்கே உண்ணாவிரதப் போராட்டம் நடந்தது. அந்தப் போராட்டம் மாலை ஆறு மணியளவில் முடிவடையவும் இல்லை. பின்னிரவில் காவல்துறை அந்த மைதானத்துக்குள் புகுந்து கூட்டத்தினரைக் கலைந்து போகச் செய்தது. பாபா ராம்தேவைக் ‘கைது’செய்து ஹரித்துவாருக்கு அனுப்பி வைத்தது. அங்கு அவர் மீண்டும் தன்னுடைய போராட்டத்தைத் தொடங்கினார் என்பது வேறு செய்தி!

கூடியிருந்த கூட்டத்தைக் கலைந்து போகச் செய்வதற்கு காவல்துறை தடியடி நடத்தியிருக்கிறது. கண்ணீர்ப்புகை குண்டுகளையும் பயன்படுத்தி இருக்கிறது. துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தியதாக செய்தி எதுவும் இல்லை. ஏறத்தாழ ஐம்பதாயிரம் பேர் கூடியிருந்த கூட்டத்தைக் கலைப்பதற்கு ‘எளிய’ வழிகளையே காவல்துறை பயன்படுத்தி இருக்கிறது. வெறும் இரண்டாயிரம் அல்லது மூன்றாயிரம் பழங்குடியினரைக் கலைப்பதற்கு எல்லாம் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தி அவர்களில் சிலரைக் கொல்லும் காவல்துறை, பாபா ராம்தேவின் பக்தர்களை விரட்டுவதற்கு அப்படி ஒன்றும் செய்யவில்லை. இதற்கே அவர் ‘இப்படி ஒரு வன்முறையை என் வாழ்நாளில் நான் பார்க்கவில்லை’ என்று சொல்கிறார். இதற்குப் பொருள் என்ன? அவர் இதுவரை மிகவும் பாதுகாப்பான வாழ்க்கையை வாழ்ந்து வந்திருக்கிறார் என்று அர்த்தமாகிறது!

இப்படிச் சொல்வதால் காவல்துறையின் அடக்குமுறை நடவடிக்கைகளை நான் ஆதரிப்பதாக நீங்கள் கருதி விடக் கூடாது. எந்த ஒரு வன்முறையிலும் ஈடுபடாத ராம்தேவ் பக்தர்களைக் கலைப்பதற்கு இந்த குறைந்தபட்ச தடியடி கூடத் தேவையில்லை. அவருடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தி இருந்தால் அவரே ‘இடத்தைக் காலி செய்துவிட்டு’ போயிருப்பார். அதை விட்டுவிட்டு அந்தக் கூட்டத்தை கலைப்பதற்கு தடியடியும் கண்ணீர்ப்புகை குண்டுகளையும் பயன்படுத்தியதன் மூலம் ராம்தேவுக்கு அளவுக்கு அதிகமான முக்கியத்துவம் கிடைப்பதற்கு அரசு உதவி இருக்கிறது! இந்திய அரசின் கரங்களை வலுப்படுத்தும் சில கோரிக்கைகளை அவர் முன்வைப்பதையும் பார்க்கும்போது, அரசுக்கும் ராம்தேவுக்கும் இடையில் நல்ல ‘புரிதல்’ இருப்பதாக நம்ப இடமிருக்கிறது!

ஊழலை ஒழிப்பதற்கு உருவாக்கப்படும் லோக்பால் அமைப்பு பிரதமரையும் இந்திய தலைமை நீதிபதியையும் விசாரிக்கக் கூடாது என்று ‘செங்கல்’ உருவியவர் யார் என்று உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா? பாபா ராம்தேவ் தான். “மிக உயர்ந்த பதவிகளில் இருப்பவர்களை இப்படி விமர்சனத்துக்கு உள்ளாக்கினால் அது நம்முடைய சமூகத்துக்கு நல்லதா?” என்ற கேள்வி எழுப்பியவர் பாபா ராம்தேவ். அன்னா ஹசாரே மற்றும் ஆதரவாளர்களுக்கு மாற்றாக அரசாங்கத்தால் உருவாக்கப்பட்டவராகக் கூட பாபா ராம்தேவ் இருக்கலாம்.
சிவில் சமூகத்துக்கும் அரசுக்கும் இடையில் இருந்த முரண்பாட்டை தனிமனிதர்களுக்கு அல்லது அரசியல் கட்சிகளுக்கு இடையிலான மோதலாக மாற்றிக் காட்டுவதற்கு அவர் உதவியாக இருக்கிறார். காமன்வெல்த் போட்டிகள், ஆதர்ஷ் வீட்டு வசதி வாரியம், இரண்டாம் தலைமுறை அலைக்கற்றை ஒதுக்கீடு, டெலிபோன் இணைப்பகத்தையே முறைகேடாகப் பயன்படுத்திய அமைச்சர் என்று பல முறைகேடுகள் ஊடகங்களில் வெளிவந்து கொண்டிருக்கின்றன. இவற்றை எல்லாம் பார்த்து கொதித்துப் போயிருக்கும் மக்களுடைய உணர்வை மடைமாற்றுவதற்கும் ராம்தேவ் கருவியாக இருக்கிறார்!

இப்படிப்பட்ட சூழலில் ராம்தேவின் போராட்டத்துக்கு ஒருவர் ஆதரவளிக்க வேண்டுமா என்ற கேள்வி எழுகிறது. இந்திய மக்களிடம் இருந்து கொள்ளையடிக்கப்பட்ட கருப்புப் பணத்தை வெளிநாடுகளில் இருந்து மீட்க வேண்டும் என்பதில் கருத்து வேறுபாடு இல்லை. அந்தக் கோரிக்கையை வலியுறுத்தி நடத்தப்படும் போராட்டத்தை நாம் ஆதரித்துத் தான் ஆக வேண்டும். ஆனால் அவர் அந்த ஒரு கோரிக்கையைத்தான் முன்வைக்கிறாரா? அவருடைய கோரிக்கைப் பட்டியலில் உள்ள விஷயங்கள் யாருடைய நலன்களை முன்னிறுத்துகின்றன?

ஊழல் அதிகாரிகளுக்கு மரண தண்டனை வழங்கப்பட வேண்டும் என்று முதல் கோரிக்கையை வைக்கிறார். நாகரிக சமூகங்கள் எல்லாம் மரணதண்டனையை இல்லாமல் ஒழித்துக் கட்டி வரும் காலகட்டத்தில், மரண தண்டனையை இவர் வலியுறுத்துகிறார். லோக்பால் விசாரணை வளையத்துக்குள் கூட பிரதமரும் தலைமை நீதிபதியும் வரக் கூடாது என்று சொல்பவர் அதிகாரிகளை மட்டும் தூக்கில் போட வேண்டும் என்று சொல்கிறார். இந்தக் கோரிக்கையை எப்படி பரந்து விரிந்த அரசியல் பார்வை கொண்ட ஒருவர் ஆதரிக்க முடியும்?

1000, 500 ரூபாய் நோட்டுகளைச் செல்லாததாக்கி விட வேண்டுமாம். இந்த நோட்டுக்களை ஊழல் பெருச்சாளிகள் மட்டுமா வைத்திருக்கின்றன? நியாயமாக உழைத்து சம்பாதிப்பவர்கள் கூட இந்த மாதிரியான நடவடிக்கையால் பாதிக்கப்படுவதற்கான வாய்ப்பு இருக்கிறது. நெல்லை விற்று கிடைத்த பணத்தை வங்கிகளில் போடாமல் செலவுக்கு வைத்திருக்கும் விவசாயிகளே கிராமங்களில் அதிகம்.
ஜனநாயக இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் காலனியாதிக்கத்தின் அடையாளங்கள் எல்லாம் அழிக்கப்பட வேண்டும் என்கிறார். அதாவது ஆங்கிலத்தில் நடக்கும் நிர்வாகம், கல்வி எல்லாம் நிறுத்தப்பட வேண்டும். ஒரு உண்ணாவிரதப் போராட்டத்தில் தீர்வு காணும் எளிமையான பிரச்னை அல்ல இது. மக்களிடையே விவாதம் நடத்தப்பட வேண்டிய பெரிய விஷயம் இது. எளிமையாகப் பார்த்தால், தமிழ்நாட்டில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் நமக்கு இது என்னவிதமான செய்தியைத் தருகிறது? ஆங்கிலத்தை ஒழித்துவிட்டு எல்லா இடங்களிலும் இந்தியை கொண்டு வரும் முயற்சி என்பதே இதன் பொருள். இந்திய மொழிகள் எல்லாவற்றையும் தேசிய மொழிகளாக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை ராம்தேவ் முன்வைப்பார் என்று நாம் எதிர்பார்க்க முடியுமா?

அடுத்து மிகவும் முக்கியமான ஓர் அரசியல் கோரிக்கையை அவர் வைக்கிறார். இந்தியப் பிரதமர் மக்களால் நேரடியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட வேண்டும் என்பதே அவருடைய அந்தக் கோரிக்கை. அதாவது இந்திய நாடாளுமன்ற ஜனநாயகம் அவருக்கு வேம்பாய்க் கசக்கிறது. பல்வேறு மாநிலங்களில் இருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்படும் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள், அந்தந்த மாநில உணர்வுகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பதால் ராம்தேவ்களின் சில திட்டங்களை நிறைவேற்ற முடியவில்லை. அதற்காக நாடாளுமன்ற ஜனநாயகத்துக்கு பதிலாக அதிபர் ஆட்சி முறையைக் கொண்டு வரும் விருப்பத்தைத் தெரிவிக்கிறார்!

இந்தக் கோரிக்கைகளை எல்லாம் பெரிதாக ஊடகங்கள் விவாதத்துக்கு எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. காவல்துறையின் அத்துமீறல்களைச் சுட்டிக்காட்டி பரபரப்பை ஊட்டுகின்றன. பாபா ராம்தேவ் போன்றவர்களின் போராட்டங்களுக்குப் பின்னால் இருக்கக் கூடிய ஜனநாயக விரோதமான கோரிக்கைகளை அம்பலப்படுத்தத் தவறுகின்றன. மேலோட்டமாக ஊழல் எதிர்ப்புப் போராட்டம் என்று சொல்லப்படும்போது, அதற்கு ஆதரவு அளிப்பது கடமை என்று தோன்றுகிறது. ஊழல், கருப்புப் பணம் போன்ற விஷயங்களைத் தவிர்த்துப் பார்க்கும்போது இந்தப் போராட்டத்துக்கு ஆதரவு அளிக்கப்படக் கூடாது என்ற எண்ணமே மேலோங்குகிறது!

குமுதம் ரிப்போர்ட்டர் 12.06.11

தடுக்கப்பட வேண்டிய வன்முறை

“ரத்தத்தில் தோய்த்தெடுத்த சிவந்த கரங்களுடன் சுதந்திர தேவி வந்தால், அவளைக் கை குலுக்கி வரவேற்பது கடினம்” என்று சொல்வார்கள். வன்முறையைக் கொள்கையாக அரசியலில் வரித்துக் கொண்டவர்களைத் தவிர, மற்றவர்கள் எல்லோருக்கும் இந்தக் கருத்தை ஏற்றுக் கொள்வதில் எந்த சிரமமும் இருக்காது. ஆனால் அப்படி எளிதாக நம்மால் அரசியலில் ஈடுபடுகிறவர்களை வகைப்படுத்திவிட முடிகிறதா? இந்த சமூகத்தை வன்முறை நடவடிக்கைகள் மூலமாக மட்டுமே மாற்ற முடியும் என்று அறிவித்துவிட்டு செயல்படுகிறவர்கள் மிகவும் குறைவாகவே இருக்கிறார்கள். உதடுகள் ஒன்றை உச்சரிக்கும் போது, கைகள் வேறொன்றைச் செய்து கொண்டிருக்கும் நிலையிலேயே மற்றவர்கள் எல்லாம் இருக்கிறார்கள்!

வன்செயல் என்றால் என்ன? ஏதாவது ஆயுதம் கொண்டோ அல்லது ஆயுதம் இல்லாமலோ ஒருவரைத் தாக்கிக் காயப்படுத்துவதா? அல்லது ஒருவரை இன்னொருவர் கொல்வதா? வழக்கமாக நாம் இது போன்ற செயல்களை மட்டுமே வன்முறை என்று கருதுகிறோம்; ஆனால் கண்ணுக்குத் தெரியாத வன்செயல்கள் இன்னும் நிறைய இருக்கின்றன. நம்மோடு பேசிக் கொண்டிருக்கும் ஒருவரை கடுமையான வார்த்தையால் முகம் சுருங்கச் செய்வதும் வன்செயல்தான். ‘கடமையைச் செய்; பலனை எதிர்பாராதே. அதை நான் எப்போதாவது தருவேன். நான் தரும்போது நீ பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும்’ என்று சொல்வதும் ஒருவிதமான வன்செயல்தான்!

நமக்கு எதிராக நான்கு பேர் உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்; அவர்களில் ஒருவரையோ அல்லது இருவரையோ புறக்கணிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் அவர்களுடன் முகம் கொடுத்துப் பேசாமல் இருக்கிறோமே, அந்த செயலில் கூட வன்முறை இருக்கிறது. ஒரு விஷயத்தைப் புரிந்து கொண்டு மனதளவில் ஏற்றுக் கொள்ளாமல், அதிகாரத்துக்குப் பயந்து ‘கீழ்ப்படிதலுடன்’ செய்து முடிக்கிறோமே, நாம் கண்டு அஞ்சும் அந்த அதிகாரத்தில் வன்முறை படிந்து கிடக்கிறது. சாதி, மதம், பாலினம், இனம், நாடு போன்ற பல காரணங்களுக்காக இன்று உலகம் முழுவதும் வன்செயல்கள் நடந்து கொண்டே இருக்கின்றன.

இந்தியாவிலும் இதுபோன்ற மத அடிப்படையிலான வன்முறை சம்பவங்கள் நிறைய நடந்திருக்கின்றன. ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் இந்த வன்செயல்களுக்கு பலியாகி இருக்கிறார்கள். இந்திய விடுதலையை ஒட்டிய காலங்களில் நடந்த இந்து-முஸ்லீம் கலவரங்கள் பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். 1960 - களில் ஜெபல்பூர் உள்ளிட்ட பகுதிகளில் நடந்த மோதல்கள் குறித்து அறிய முடிகிறது. 1984-ல் இந்திரா காந்தியின் படுகொலைக்குப் பிறகு நாடெங்கும் சீக்கியர்கள் மிக மோசமான முறையில் வேட்டையாடப்பட்டார்கள். பாபர் மசூதி இடிப்புக்கான பிரசார காலத்திலும் அந்த மசூதி இடிக்கப்பட்ட பிறகும் மும்பை உள்ளிட்ட பல பகுதிகளில் நடந்த படுகொலைகளை நாம் இன்னும் மறந்திருக்க முடியாது.

எல்லாவிதமான மத மோதல்கள் அல்லது படுகொலைகளையும் மிஞ்சும் வகையில் 2002-ல் குஜராத்தில் முஸ்லீம்களுக்கு எதிரான வன்முறை இருந்தது என்பதைத் தனியாக விளக்க வேண்டியதில்லை. எல்லா கலவரங்களும் முஸ்லீம்களுடன் தான் நடந்ததா என்று நீங்கள் கேட்கக் கூடும். ஒரிசாவில் கந்தமால் மாவட்டத்தில் 2008-ல் கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிராக படுகொலைகளும் துன்புறுத்தல்களும் நடந்தன. காஷ்மீரில் இந்துக்கள் அவர்களுடைய வாழ்விடங்களை விட்டு அடித்து விரட்டப்பட்டார்கள்.

நம்முடைய சட்டதிட்டங்களின்படி சட்டம், ஒழுங்கைப் பராமரிப்பது மாநிலங்களின் கடமை. அதில் மத்திய அரசு நேரடியாகத் தலையிட முடியாது. ஆனால் இந்திய மக்களுடைய உயிர்களையும் உடைமைகளையும் பாதுகாக்கும் பொறுப்பு மத்திய அரசுக்கு இருக்கிறது. 24 மணி நேரத்துக்கும் மேலாக – சில சமயங்களில் 48 மணி நேரத்துக்கும் மேலாக - ஒரு மாநிலத்தில் தொடர்ச்சியான வன்செயல்கள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன என்றால் அதற்கு என்ன பொருள்? மாநில அரசு அந்த வன்முறையை ஒடுக்கி சட்டம் ஒழுங்கைக் காக்க விரும்பவில்லை என்று அர்த்தம். அப்படி ஒரு நிலை வந்தால், மத்திய அரசு தலையிடாமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்க வேண்டுமா?

கைகட்டி வாய் பொத்தி வேடிக்கை பார்க்க முடியாது என்று மத்திய அரசு கருதுகிறது. அதனால் மதவாத வன்முறைத் தடுப்புச் சட்டம் ஒன்றைக் கொண்டு வர வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தது. அந்த சட்டத்துக்கான முன்வரைவு ஒன்றை தேசிய ஆலோசனைக் குழுமம் தயாரித்தது. அதைப் பொதுமக்கள் பார்வைக்கு இணையத்தில் வைத்தது. ஜூன் 4-ம் தேதி வரை மக்களிடம் இருந்து ஆலோசனைகளும் கருத்துகளும் வரவேற்கப்பட்டன.

சட்டங்கள் மட்டுமே மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்துவிட முடியுமா என்று சிலர் கேட்கலாம். சட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்தும் நிலையில் இருப்பவர்கள் என்னென்ன மதிப்பீடுகளின் அடிப்படையில் வாழ்க்கை நடத்துகிறவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்று கேள்வி எழுப்பலாம். அடிப்படையில் இப்படி ஒரு சட்டத்துக்கான தேவை இருக்கிறது என்று நினைப்பவர்கள் கூட, இந்த சட்ட மசோதாவில் வேறு சில குறைகள் இருக்கின்றன என்று சொல்லலாம். எவ்வளவு குறைகள் இருந்தாலும், இப்படி ஒரு சட்டத்தின் தேவையை நாம் மறுக்க முடியாது.

ஆனால், பாரதிய ஜனதா கட்சி இந்த சட்ட மசோதாவைக் கடுமையாக எதிர்க்கிறது. இந்த மசோதா சிறுபான்மையினருக்கு எதிரான வன்முறையை மட்டுமே பேசுகிறது என்றும் பெரும்பான்மையினருக்கு எதிரான வன்செயல்களைக் கண்டு கொள்ளவில்லை என்றும் குற்றம் சாட்டுகிறது. அதாவது இந்துக்களுக்கு எதிராக இருக்கிறது என்பது அவர்களுடைய வாதம்! ஆனால் மசோதா அப்படிச் சொல்வதாகத் தெரியவில்லை. இந்தியாவில் ஏழு மாநிலங்களில் இந்துக்கள் சிறுபான்மையினராக இருக்கிறார்கள்; ஜம்மு காஷ்மீர், பஞ்சாப், மிசோரம், மணிப்பூர், மேகாலயா, நாகாலாந்து மறும் அந்தமான் நிகோபார் தீவுகள் ஆகியவை அந்த ஏழு மாநிலங்கள். அங்கெல்லாம் இந்த சட்டம் பாதுகாக்கும் சிறுபான்மையினர் பிரிவில் இந்துக்களும் இருக்கிறார்கள்!

‘குடும்ப வன்முறைத் தடுப்புச் சட்டத்தில் பெண்களைப் பாதுகாக்கும் முயற்சி இருக்கிறது; அப்படி என்றால் பெண்களால் பாதிக்கப்படும் ஆண்களுக்கு என்ன தீர்வு சொல்கிறீர்கள்’ என்று சிலர் கேட்கிறார்கள். இந்துக்களுக்கு எதிராக நடக்கும் வன்செயல்கள், உயர்சாதிகளுக்கு எதிராக வன்முறை, ஆண்களுக்கு எதிரான கொடுமைகள் எல்லாம் ஒப்பீட்டளவில் மிகவும் குறைவானவை. அதற்காக அவற்றின் மீது நடவடிக்கைகள் தேவையில்லை என்று யாரும் சொல்வதில்லை!

சிலர் மீது வெறுப்பை உமிழும் கருத்துகள் என்ற வன்முறை உட்பட ‘எல்லாவிதமான’ வன்செயல்களும் தடுத்து நிறுத்தப்பட வேண்டும் என்பதில் எந்தவித கருத்து வேறுபாடும் எனக்கு இல்லை. “உலகில் எந்த நாட்டிலும் ஜனநாயகத்தின் ஆட்சி நடக்கவில்லை. வன்முறையே ஆள்கிறது. இதை உணர்ந்து கொள்ளுங்கள். ஆனால் இந்த உண்மையை பகிரங்கமாக சொல்லாமல் விட்டுவிடுவது சிறப்பானது” என்பதை நீங்கள் ஏற்கனவே புரிந்தவராக இருந்தால், உங்களிடம் நான் சொல்வதற்கு எதுவும் இல்லை!

குமுதம் ரிப்போர்ட்டர் 09.06.11

இரு துருவங்கள் சேருமோ?

“ஐந்து விரல்கள் தனித் தனியாக இருந்தாலும், அவை ஒன்றாக சேர்ந்தால்தான் உருப்படியான காரியத்தை நிறைவேற்ற முடியும்” என்று முன்னாள் துணை முதலமைச்சர் மு.க.ஸ்டாலின் சட்டமன்றத்தில் பேசி இருக்கிறார். சட்டமன்றம் என்பது மனிதனுடைய கையைப் போன்றது. அங்கு இடம் பெற்றிருக்கும் கட்சிகள் எல்லாம் விரல்களைப் போன்றவை. அவை ஒன்றாக இணைந்து பணியாற்றினால்தான் உருப்படியான வேலைகளைச் செய்ய முடியும் என்று அவர் குறிப்பிட விரும்புகிறார். எந்த சந்தர்ப்பத்தில் அவர் இப்படிப் பேசுகிறார்?

தமிழக சட்டமன்றத்தின் தலைவராக முன்னாள் அமைச்சர் ஜெயக்குமார் தேர்வு செய்யப்பட்ட பிறகு அவரை வாழ்த்திப் பேசும்போது, ஸ்டாலின் இப்படிச் சொல்கிறார். “பெரிய தேர் ஓடுவதற்கு சக்கரங்கள் தேவை. அவற்றின் அச்சாணி மிகவும் சிறியதுதான். ஆனால் அந்தச் சிறிய அச்சாணி இல்லையென்றால், தேர்ச் சக்கரம் நகராது. அதைப் போல பெரிய கட்சி, சின்ன கட்சி என்ற பாகுபாடு இல்லாமல் இந்த சட்டமன்றத்தை வழிநடத்துங்கள் என்றும் அவர் பேசி இருக்கிறார்!

சட்டமன்றத்தில் சிறிய கட்சிகளின் முக்கியத்துவம் பற்றிப் பேச வேண்டிய அவசியம் இப்போது தி.மு.கவுக்கு வந்துவிட்டது. ஏனென்றால் வாக்குகளின் அடிப்படையில் அது தமிழ்நாட்டின் இரண்டாவது பெரிய கட்சியாக இருந்த போதிலும், சட்டமன்றத்தில் மூன்றாவது இடத்துக்குத் தள்ளப்பட்டுவிட்டது. 1991இல் நடந்த சட்டமன்றத் தேர்தலில் இரண்டு இடங்களில் மட்டுமே தி.மு.க ஜெயித்தது. எதிர்க்கட்சியாக அப்போது காங்கிரஸ் கட்சிக்கு அங்கீகாரம் கிடைத்தது. அதைப் போல இந்த தேர்தலிலும் அதிமுகவுடன் இணைந்து தேர்தலை சந்தித்த தேமுதிகவுக்கு எதிர்க்கட்சி அந்தஸ்து கிடைத்திருக்கிறது. அதன் தலைவர் விஜயகாந்த் சட்டமன்ற எதிர்க்கட்சித் தலைவராகப் பொறுப்பேற்றிருக்கிறார்.

இந்த அரசியல் சூழ்நிலையில் திமுக சட்டமன்றக் கட்சித் தலைவராக இருப்பதற்கு ஸ்டாலின் சம்மதித்திருப்பதை பாராட்டத்தக்க ஒரு செயலாகவே பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது. ஏன் இப்படி சொல்கிறீர்கள் என்று நீங்கள் கேட்கலாம். “அந்த அம்மா முதலமைச்சர்; விஜயகாந்த் எதிர்க்கட்சித் தலைவர். நீங்க சபைக்கே போக வேண்டாம்.. அங்கே போனாலே உங்களுக்கு அவமானம்தான்” என்று அந்தக் கட்சியில் சில ‘ஜால்ராக்கள்’ வேப்பிலை அடித்திருக்கலாம். கட்சியின் வரலாறும் அப்படித்தான் சொல்கிறது. 1991 –இல் திமுகவுக்கு கிடைத்த தோல்விக்குப் பிறகு சட்டமன்றத்துக்குப் போக கருணாநிதிக்குப் பிடிக்கவில்லை. துறைமுகம் தொகுதியில் இருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கருணாநிதி தன்னுடைய எம்.எல்.ஏ. பதவியை ராஜினாமா செய்தார்!

2001-ல் திமுகவுக்கு 31 இடங்கள் கிடைத்தன. அப்போதும் அவர் அவை நடவடிக்கைகளில் பங்கேற்கவில்லை! இதில் இருந்து நாம் என்ன புரிந்து கொள்ள முடிகிறது? சட்டசபைக்குப் போனால், அங்கு திமுகவுக்கு எதிராக அதிமுக எம்.எல்.ஏக்கள் பேசுவதைக் கேட்க வேண்டியிருக்கும். அதற்கு பதில் சொல்ல வாய்ப்பு இருக்குமா தெரியவில்லை. இந்நிலையில் அங்கு போய் அதை எல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருப்பதே அவமானம் என்று கருதுகிறவர்கள் என்ன செய்வார்கள்? ஸ்டாலின் அவைக்குப் போக வேண்டாம் என்றே சொல்வார்கள்.

நாம் இடம் கொடுக்காமல் நம்மை யாரும் அவமானப்படுத்த முடியாது என்பதை ஸ்டாலின் நம்புகிறார் போலிருக்கிறது. நம்மைப் புண்படுத்த வேண்டும் என்று யாரோ ஏதோ செய்கிறார்கள் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அவர்களுடைய அந்த செயலால் நாம் புண்பட்டால்தானே அவர்களுடைய எண்ணம் நிறைவேறும்? 2001-ல் ஜெயலலிதா முதல்வராகப் பதவி ஏற்ற விழாவில் பங்கேற்க வந்த ஸ்டாலினுக்கு நான்காவது வரிசையில் இடம் கொடுக்கப்பட்டது. இந்த முறை சட்டமன்றத்தில் உறுப்பினர்கள் பதவி ஏற்கும்போது அவர் கடைசி வரிசையில் உட்கார்ந்திருந்தார் என்கிறது செய்தி!

சட்டநுட்பங்களின்படி அவருக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லாமல் இருக்கலாம்; ஆனால், திமுகவின் வி.வி.ஐ.பி. என்ற வகையில் அவருக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தால் என்ன? அதனால் ஜெயலலிதாவின் அரசு எந்த விதத்தில் குறைந்துவிடப் போகிறது என்ற கேள்வி எழுவதைத் தடுக்க முடியவில்லை.

திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்திலும் கூட ஸ்டாலின் ஒரே நாளில் வாரிசாக முன்னுக்கு வந்துவிடவில்லை. தயாநிதி மாறன், அழகிரி, கனிமொழி எல்லோரும் குறுகிய காலத்தில் அரசியலில் முக்கிய இடத்தைப் பிடித்தார்கள். 2004-ல் நாடாளுமன்றத்துக்கு முதன்முறையாகப் போட்டியிட்டு வெற்றி பெற்ற தயாநிதி மாறன், உடனடியாக மத்திய தகவல் தொழில்நுட்பத் துறை அமைச்சரானார். குடும்பத்துக்குள் மோதல் வலுத்த போது கனிமொழி மாநிலங்களவை உறுப்பினரானார். 2009 தேர்தலில் முதன்முறையாக மக்களவைக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அழகிரி, உடனே மத்திய அமைச்சராகி விட்டார்.

ஆனால் ஸ்டாலின் விஷயத்தில் அப்படியான உடனடி வளர்ச்சி எதுவும் இல்லை.
மிசா சட்டத்தின் கீழ் நெருக்கடிநிலை இருண்ட காலத்தில் பல மாதங்களாக ஸ்டாலின் சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருந்தவர். சிறைக் காவலர்களின் மிருகத்தனமான அடக்குமுறை அவர் மீது ஏவி விடப்பட்டது. அவர் 1989-ம் வருடம் முதன் முதலாக சட்டமன்ற உறுப்பினராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அப்போது திமுக தான் ஆட்சிக்கு வந்தது. ஆனால், அவருக்கு எந்தவிதமான அமைச்சர் பதவியும் வழங்கப்படவில்லை.

1991-ல் அவரால் வெற்றி பெற முடியவில்லை. 1996-ல் மீண்டும் திமுக மாபெரும் வெற்றி பெற்றது. ஆனால் ஸ்டாலினுக்கு அமைச்சர் பதவி கொடுக்கப்படவில்லை. 2001-ல் மீண்டும் திமுக ஆட்சியை இழந்தது. 1989-ல் சட்டமன்ற உறுப்பினரான ஸ்டாலின், 2006-ல் தான் அமைச்சராக முடிந்தது. மூன்று முறை சட்டமன்ற உறுப்பினராக மட்டுமே பணி செய்திருக்கிறார். அதில் இரண்டு முறை திமுக ஆட்சி நடந்து கொண்டிருந்தது என்பது இங்கு நாம் கவனிக்க வேண்டிய செய்தி. நான்காவது முறையாக சட்ட மன்ற உறுப்பினராகும்போதுதான் அவர் தமிழக அமைச்சராகிறார். அதற்காக அவர் காத்திருந்த ஆண்டுகள் 17!

அதிகாரபூர்வமான எதிர்க்கட்சியாக சட்டமன்றத்தில் தேசிய திராவிட முற்போக்குக் கழகம் இருந்தாலும், உண்மையான எதிர்க்கட்சியாக மக்கள் மன்றத்தில் திராவிட முன்னேற்றக் கழகமே இருக்கிறது. முதலமைச்சராகவோ, எதிர்க்கட்சித் தலைவராகவோ இல்லாமல் கருணாநிதி தமிழக சட்டமன்ற உறுப்பினராக மட்டும் சட்டமன்றத்துக்குள் வருவாரா என்பது சந்தேகம் தான்! அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் ஸ்டாலினின் பங்கே சட்டமன்றத்தில் முக்கியமாகிறது.

அதற்குத் தகுந்தவாறு, முதலமைச்சர் ஜெயலலிதாவும் சட்டமன்றத்தில் பேசி இருக்கிறார். “மிகவும் குறைந்த இடங்களையே எதிர்க்கட்சிகள் பிடித்திருக்கின்றன. ஆனாலும் எதிர்க்கட்சிகளின் கருத்துக்களுக்கு மதிப்பளிக்க ஆளும் கட்சி தயங்காது. சட்டப்பேரவை ஜனநாயகம் வாழவும் வளரவும் வளம் பெறவும் நிலைத்து நிற்கவும் துணையாக நிற்போம்” என்று ஜெயலலிதா சொல்லி இருக்கிறார்.

உண்மையிலேயே அப்படி ஒரு நிலையை உருவாக்க ஜெயலலிதா, விஜயகாந்த், ஸ்டாலின் ஆகிய மூவரும் முழு முயற்சி எடுக்க வேண்டும். பொதுவாக ஆட்சியாளர்களின் கடந்தகால அணுகுமுறை, நமக்குள் அவநம்பிக்கையை உருவாக்கக் கூடும். இருந்தாலும் ஸ்டாலின் அதற்கான முயற்சியை மேற்கொள்வதில் தவறில்லை என்றே தோன்றுகிறது. முயற்சிகள் ஒருவேளை தோற்றுப் போகலாம்; ஆனால் முயலாமலேயே இருப்பது ஜனநாயகத்துக்குப் பெருந்தோல்வி என்றே சொல்லத் தோன்றுகிறது!

குமுதம் ரிப்போர்ட்டர் 05.06.11