கதை அல்ல நிஜம்

"ஜெயலலிதா உண்ணாவிரதம் முடிச்சிட்டாங்களா ?"

படுக்கையில் படுத்தவாறு அண்ணன் கேட்டார்.

நெல்லையில் மின் வாரியத்தில் உதவி நிர்வாகப் பொறியாளராகப் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தார்.

அன்று ஜுலை 21, 1993.

காவிரி நீருக்காக தமிழக முதல்வர் ஜெயலலிதா உண்ணாவிரதம் மேற்கொண்டிருந்த நாட்கள் அவை. ஒவ்வொரு நாளும் போகப்போக தமிழகம் எங்கும் அ.இ.அ.திமு.க தொண்டர்கள் படிப்படியாக சாலை மறியல் உள்ளிட்ட போராட்ட வடிவங்களைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டிருந்தனர்.

அண்ணன் அனுமதிக்கப் பட்டிருந்தது சென்னை கோடம்பாக்கம் பவர் ஹவுஸ் அருகில் உள்ள பெஸ்ட் மருத்துவமனையில் .

"இன்று முடித்துக்கொள்வார் என்று தெரிகிறது. இன்னும் சில நிமிடங்களில் தெரிந்து விடும்" என்று அண்ணனுக்கு அவன் பதில் கூறினான்.

"இன்னிக்கு முடிச்சுட்டாங்கன்னா நல்லது ஒரு வேளை நாம் ஊருக்குப் போக வேண்டியது இருந்தால் வழியில் எல்லாம் கலாட்டா இருக்கக்கூடாதே? அதனால் தான் கேட்டேன் " என்றார் அண்ணன்.

அவனுக்குப் பேச்சே எழவில்லை. தொண்டை அடைத்தது. கண்கள் கலங்குவது தெரிந்து விடக்கூடாது என்று ஐசியு வை விட்டு அவன் வெளியில் சென்றான்.

நெல்லை மாவட்டத்தில் உள்ள கிராமத்தின் முரட்டுத் தன்மையுடன் வளர்ந்து கொண்டிருந்த அவனுக்கு நல்ல பண்புகளை கற்றுக் கொடுத்தவர் அண்ணன்.

அவன் அப்போது பத்தாவது வகுப்பு ஆண்டு இறுதித் தேர்வு எழுதியிருந்தான். ஊருக்கு அருகில் இருந்த காயல்பட்டினத்தில் பூப்பந்தாட்டப் போட்டி. அவனும் 65 வயது பெரியவர் ஒருவரும் ஓரணி. எதிரில் அவனோடு அப்போது சண்டை போட்டிருந்த பல்கலைக்கழக வீரரும் அவரது சகாவாக இன்னொரு கல்லூரி மாணவரும்.

மூன்று ஆட்டங்களில் யார் இரண்டு ஆட்டங்கள் வெற்றி பெறுகிறார்களோ அவரே போட்டியில் வெற்றி. இதை "பெஸ்ட் ஆப் த்ரீ" என்று அழைப்பார்கள். ஆளுக்கு ஒரு ஆட்டம் வெற்றி.. மூன்றாவது ஆட்டம். 29 புள்ளிகள் எடுத்தால் வெற்றி. இரு அணிகளுக்கும் 28 புள்ளிகள். ஒரு புள்ளி எடுப்பவருக்கு வெற்றி.

அவன் அணி தோற்றுப் போனது. அவனால் ஏமாற்றத்தைத் தாங்க முடியவில்லை. யுனிவர்சிட்டி ப்ளேயரை ஜெயித்தேன் என்று ஜம்பம் அடித்த்துக் கொள்ள முடியாது. ஏற்கனவே சண்டையிட்டு பேசாமல் இருக்கும் நபரிடம் தோல்வி வேறு. "அவமானம்" அவனைப் பிடுங்கித் தின்றது. மாட்ச் முடிந்ததும் எதிர் அணியினருக்கு கை குலுக்கி வாழ்த்துச் சொல்லாமல் நேராக அழுது கொண்டே சைக்கிளை எடுத்துக் கொண்டு வீட்டுக்கு வந்து விட்டான்.

அண்ணனும் அந்த போட்டியைப் பார்க்க வந்திருந்தார். வீட்டிற்கு வந்ததும் அப்பாவிடம் "பிரமாதமான மாட்ச்.. தம்பி ரொம்ப அற்புதமாக விளையாடினான். கடைசிப் பந்தில் கோட்டை விட்டான்" என்று சொன்னார்.

அவனைப் பார்த்ததும் அண்ணனுக்கு கோபம் வந்தது. " விளையாட்டில் வெற்றி தோல்வி முக்கியம் இல்லை. நல்ல பண்புதான் முக்கியம். கார்த்தியும் சத்தியநாதனும் வந்துட்டு இருக்காங்க. அவங்க நம்ம வீட்டைத் தாண்டும்போது நீ அவங்களை நிறுத்தி கை குலுக்காமல் வந்ததுக்கு மன்னிப்பு கேட்கணும்..அங்கேயே கை கொடுத்திருந்தால் சாதாரணமாகப் போயிருக்கும். இப்போ மன்னிப்பும் சேர்த்துக் கேட்க வேண்டியிருக்கு பாரு" என்றார். அதன்படி அவன் செய்தான்.இந்த நிகழ்ச்சி அவனுக்கு பல பாடங்களைக் கற்றுக் கொடுத்தது.

அப்போது தேசியமயமாக்கப்பட்ட வங்கியில் எழுத்தராக/காசாளராக இருந்தான். அந்த வங்கியின் ஊழியர் சங்கத்தில் தீவிர ஈடுபாடு கொண்டிருந்தான். 1993 ஜூன் 29, 30 இரு நாட்கள் சென்னை விஜய சேஷ மஹாலில் ஊழியர் சங்க மாநாடு.

அவன் தென்னாற்காடு, பாண்டிச்சேரி யூனியன் பிரதேசம் அடங்கிய பாண்டிச்சேரி மண்டலத்தின் உதவிப் பொதுச் செயலர் பதவிக்குப் போட்டியிட்டான். அதற்கான தீவிர பிரச்சாரத்தில் அந்தப் பகுதி கிளைகளுக்குச் சுற்றுப் பயணம் சென்று கொண்டிருந்தான்.

"தொழிற்சங்கத்தில் தீவிர ஈடுபாடு உனக்குத் தேவையில்லை. சில வருடங்கள் இதே போல் தீவிரமாக இருந்துவிட்டு பிறகு திரும்பிப் பார்த்தால், பொண்டாட்டி பிள்ளைகளுக்கு எதுவுமே நாம செய்யாதது தெரியவரும்.
இந்த வங்கி ஊழியர்களோட வர்க்கக் குணம் சிறு முதலாளிய குணம் . உன்னைப் பயன்படுத்துவாங்க.. அவங்களுக்குத் தேவையானதை செய்து வாங்கிக்குவாங்க . உனக்கு ஒரு நெருக்கடி என்றால் உதவ யாரும் வர மாட்டாங்க " என்ற ரீதியில் ஏற்கனவே கடந்த சில ஆண்டுகளில் அண்ணன் அவனிடம் இரண்டு மூன்று முறை பேசியிருந்தார்.

"ஏதோ ஒரு வேகத்துல ஒரு பாதையில் கொஞ்ச தூரம் போனதக்கப்புறம் அதிலேர்ந்து வெளியில் வருவதற்கு மனத்துணிவு வேணும் . பொதுவா பலர் அந்த சோதனைக்கு முயற்சி செய்ய மாட்டாங்க. ஏன்னா அதுக்கு ஒரு தைரியம் வேணும். உன்னால அது முடியும்.அதனால நீ உன் முடிவுகளை மறு பரிசீலனை செய்.உனக்கு அதற்கான மன உறுதி இருக்கு. உன்னோட உழைப்பும் நேரமும் பொருள் இழப்பும் ஒரு சில நல்ல நண்பர்களைப் பெற்றுத் தருமே தவிர சமூகத்தில் எந்த மாறுதலையும் ஏற்படுத்தாது. அதனால் அடுத்து நடக்கிற பதவி உயர்வுக்கான தேர்வை நீ போய் எழுது. இதுக்கு முன்னாடி எழுதாம விட்ட மாதிரி இனி மேலும் விட்டுவிடாதே.

நம்மை மாதிரி ஆட்களுக்கு நாம பார்க்கற வேலை மூலமா மக்களுக்கு உதவி செய்யத் தான் முடியுமே தவிர அரசியல் ரீதியா சமூகத்துல ஒரு மாற்றம் கொண்டுவர தொடர்ந்து போராட முடியாது. "

அண்ணன் இப்படி எல்லாம் பேசியது அவன் நினைவுக்கு வந்தது.

ஆனால் அவன் அதையெல்லாம் கேட்கவில்லை. மாறாக ஏற்கனவே இருந்த சங்கப் பொறுப்பைவிட கூடுதல் பொறுப்பிற்கான தேர்தலில் நின்றான்.

வாக்கு சேகரிக்க ஓர் ஊழியர் வீட்டுக்கு அவன் சென்றான். அங்கு ஆஜானுபாகுவான தோற்றத்தில் காவி உடையில் ஒரு பெரியவர் இருந்தார். நீண்ட தாடி.. பார்த்தால் ஒரு சாமியார் மாதிரி தோற்றம்.

"சாமி! சார் ஒரு தேர்தல்ல நிக்கறாரு.. அவர் அதுல ஜெயிப்பாரா?" நண்பர் கேட்டார்.

அவர் அப்படி சாமியாரிடம் கேட்பார் என்று அவன் எதிர்பார்க்கவில்லை.

சாமியார் அவனை மேலும் கீழும் பார்த்தார். அவனது பெயர், நட்சத்திரம் கேட்டார். அவன் சொன்னான்.

"ஒரு மாசத்துல உனக்கு கொள்ளி போடுவாங்க அல்லது நீ யாருக்காவது கொள்ளி போடுவாய்..இந்த நிலைமையில இருக்கற உனக்கு தேர்தல் ஒரு முக்கிய விஷயமாகவே தெரியாது"

அவனை நேராகப் பார்த்து பெரியவர் சொன்னதும் நண்பரின் வீடே நிசப்தமாகி விட்டது.

அந்த நண்பர் மிகவும் நிலை குலைந்து விட்டார்.

அவன் ஒரு நொடி அதிர்ச்சி அடைந்து உடன் சமாளித்துக் கொண்டான்.

"குடும்பத்தில் நான் மூத்த பையன் இல்லை. அதனால் நான் பெற்றோருக்குக் கொள்ளி போட வேண்டியது வராது. எனது மனைவியும் குழந்தையும் நல்லா இருக்காங்க..அதனால நான் கொள்ளி போடற வாய்ப்பு ரொம்பக் குறைவு. நான் தான் நிறைய டிராவல் பண்றேன். விபத்து நடந்து நான் போறதா இருந்தால் அதை யாராலும் ஒண்ணும் செய்ய முடியாது" என்று அவன் பதிலும் சொன்னான்.

தேர்தல் பிரச்சாரத்தில் தீவிரமாக இருக்கும்போது அண்ணன் திருநெல்வேலியில் இருந்து சென்னைக்கு அழைத்து வரப்பட்டு மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்ட செய்தி அவனுக்குக் கிடைத்தது. பிரச்சாரத்தைப் பாதியில் நிறுத்திவிட்டு அவனால் உடனடியாக சென்னை திரும்ப முடியாது. அவன் தனிமனிதனாக தேர்தல் களத்தில் நிற்கவில்லை. அவனது தலைமையில் ஓர் அணி போட்டியிடுகிறது. இருந்தும் எவ்வளவு விரைவில் முடியுமோ அவ்வளவு விரைவில் சென்னை போக வேண்டும்.

முதல் சுற்றுப் பிரச்சாரத்தை விரைவாக முடித்துக்கொண்டு சென்னை வந்தான். அடுத்த சுற்றுப் பிரச்சாரத்திற்கு அவன் இல்லாமல் மற்ற நண்பர்கள் போய் வந்தனர். உறவினர் வீடு, மருத்துவமனை என்று நாட்கள் நகர்ந்தன. இடையில் சென்னை மாநாட்டுத் தேர்தலில் அவனும் அவனது அணியினரும் தோற்றுப் போனார்கள்.

ஜெயலலிதா தனது உண்ணாவிரதத்தை முடித்துக் கொண்டார் என்ற செய்தி கிடைத்தது. அண்ணனிடம் சென்று செய்தியைப் பகிர்ந்து கொண்டான். அப்பாடா என்று அண்ணன் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டார்.

மருத்துவமனைக்கு வெளியே குழுமியிருந்த நண்பர்கள், உறவினர்கள் ஆகியோரிடம் அண்ணனிடம் பேசிவிட்டு வந்ததைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். ஐசியுவில் இருந்து அழைப்பு வந்தது.

அவன் உள்ளே போகும்போது அண்ணனின் இதயத்தை செயல்படுத்த டாக்டர்கள் முயன்று கொண்டிருந்தார்கள். அருகில் அவனது அம்மா.

மருத்துவர்கள் முயற்சியில் தோற்றுப் போனார்கள். இயற்கை வெற்றி அடைந்தது. 39 வயதில் அண்ணனின் இதயம் தனது துடிப்பை முற்றிலுமாக நிறுத்தியது.

அவன் செயலற்று சிலையாக நின்றான். குடும்பக் கவலையின்றி வேறு கவலைகளுடன் சுற்றித் திரிந்தவனுக்கு திடீரென்று என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை.

"நீங்களும் தான் எவ்வளவோ முயற்சி செய்தீங்க.. நாங்கதான் கொடுத்து வைக்கவில்லை.." என்று அம்மா டாக்டர்களுக்கு நன்றி சொன்ன வார்த்தைகள் கேட்டு சுயநினைவுக்கு வந்தான். இப்போது உடலை சென்னையில் இருந்து நெல்லை வழியாக சொந்த ஊருக்குக் கொண்டு செல்ல வேண்டும்.

மறுநாள் நண்பகல் சொந்த ஊரில் வீட்டின் முன் அண்ணனின் உடலை சுமந்து வந்த ஊர்தியில் இருந்து இறங்கினான். பெருங்கூட்டம்.. மின்வாரிய ஊழியர்களும் அதிகாரிகளும் உறவினர்களும் நண்பர்களும்..

வீட்டிற்குள் செல்லும் முன்னதாக அப்பாவின் நண்பர் அவனை அணைத்துக் கொண்டே தனியாக அழைத்துச் சென்றார்.

"அண்ணனுக்கு இறுதிச் சடங்குகளை சம்பிரதாயங்களின்படி அப்பாதான் செய்யணும். ஆனா இந்த வயசுக்கு மேலே இப்படி ஒரு சோதனை அவருக்கு வேண்டாம்.. நீயே இருந்து அதெல்லாம் பார்த்துக்கறியா?"

சரி என்று தலை அசைத்தான்.

"உனக்குக் கொள்ளி போடுவார்கள் அல்லது நீ யாருக்காவது கொள்ளி போடுவாய்" என்ற அந்த சாமியாரின் வார்த்தைகள் பளீரென்று அவன் நினைவுக்கு வந்தன.

பின்குறிப்பு 1: காதலைப் போலவே துக்கமும் ஒரு மனிதனின் அந்தரங்கமான விஷயம் என்று அவன் நினைத்திருந்தான். அதைத் தளர்த்தி இன்று மனம் திறந்தான்.

பின்குறிப்பு 2 : வங்கி அதன்பின் நடத்திய அதிகாரிகளுக்கான பதவி உயர்வுத் தேர்வை அவன் எழுதினான். பதவி உயர்வு கிடைத்து உதவி மேலாளராக சென்னை வந்தான்.